چرا نمی خواهیم خشونت کنیم؟ اگر فرض کنیم که مردم نفرت و کینه خود را نسبت به سی سال حکومت دروغ و فاشیسم مذهبی بیرون بریزند و با خشونت به دنبال اجرای عدالت باشند چیزی که نصیب آنان خواهد شد چیست؟
برای جواب دادن به این سوال باید برگردیم به انقلاب ایران در سال پنجاه و هفت که با خشونت همراه بود. در آن زمان مردم به خیابانها آمدند و با امید به حکومت اسلام و برقراری عدالت به جنگ حکومت رفتند. تعداد بسیار زیادی به زندانها رفتند و تعدادی کشته شدند. خونهائی که ریخته شد مردم را به دو دسته تقسیم کرد مردمی که خود را صاحب و وارث خونهای ریخته شده می دانستند و مردمی که از دید دسته اول مشارکت خاصی در انقلاب و پیروزی مردم نداشتند. در این دسته بندی گروه اول، گروه دوم را مستحق حق خاصی در جامعه پس از انقلاب نمی دانستند.
انکار حق برای قسمت عظیمی از مردم و تملک همه حقوق ناشی از پیروزی انقلاب شرایط را دوباره به تقابل حاکمیت و مردم تغییر داد. در واقع در یک انقلاب خشن تنها گروه اندکی از مردم شرکت می کنند و نه همه مردم و طبیعتا در چنین انقلابی خواه ناخواه مردم به دو دسته انقلابی و غیر انقلابی نقسیم می شوند و حتی در صورت بدست آوردن پیروزی این دودستگی در نهایت به تولد یک دیکتاتوری جدید منجر می شود. نمونه این اتفاق را در تمام انقلابهای خشن می توانیم ببینیم. نمونه های کمونیستی و انقلاب اسلامی ایران نمونه های غیر قابل انکاری از این نوع انقلابها هستند.
جنبش سبز تا به امروز از بروز خشونت پرهیز کرده است و باید به همین ترتیب به مبارزه خود ادامه دهد. مبارزه ای مبتنی بر آگاهی بخشی و باز کردن محیط بسته فرهنگی و اجتماعی. در پناه چنین مبارزه ای می توان مطمئن بود که پیروزی زمانی بدست خواهد آمد که همه مردم به حقوق خود آشنا شده اند و پس از بدست آمدن پیروزی کسی خود را انقلابی و دیگران را ضد انقلاب و یا غیر انقلابی نمی پندارد.
No comments:
Post a Comment